Նամակ եմ քեզ գրում... Բայց թղթի այս կտորն անզոր է քեզ փոխանցելու այն ամենը, ինչ ես զգում եմ: Գրում եմ նամակս ու փոքրիկ նավակի վերածում, որ այն իմ ծով զգացմունքների միջով լողա ու հասնի քեզ: Իմ փոքրի'կ նավակ, իմ չքնա'ղ նավակ:Կարոտել եմ քեզ... Մի քանի օր մնաց: Բայց ամեն գալուստ նոր բաժանման շունչ է բերում, ու իմ փոքրիկ նավակը նորից ու նորից պիտի նավարկի իմ և քո սիրո օվկիանում` քեզ բերելով իմ սիրտը: Ամեն անգամ, երբ նստում եմ քեզ նամակ գրելու, ձեռքերս սկսում են դողալ, գլխումս միլիոնավոր մտքեր են սկսում ծնվել, սիրտս իրար է խառնվում, և արդյունքում մնում են զառանցքի պես գրված սևագրեր: Բայց այս նամակն ուրիշ է: Այն փոքրիկ է, բայց այն մի ամբողջ օվկիանոս է անցել, հաղթել է ահեղ ալիքներին, դիմացել է օվկիանի աղի արցունքներին ու քեզ է բերել իմ կարոտած սիրտը:
Հախվերդյանը երգում էր. <<Իմ փոքրի'կ նավակ, իմ փոքրի'կ նավակ, դու հասա?ր արդյոք ծովին կապուտակ, թե? ճանապարհին կործանեց քամին, ու դու քնեցիր հատակին...>>: Երևի նրա նավակն այնքան ուժեղ չէր, ինչպիսին իմ փոքրիկ նավակն է. այն լիքն է. լի է կարոտով, սիրով, նրբությամբ, քնքշությամբ, հավատարմությամբ, նվիրվածությամբ... Հոգի'ս, բա'ց դռներդ: Բացի'ր դրանք, որ իմ նամակը բերող փոքրիկ նավակը գա քեզ մոտ, բացի'ր դռներդ ու տե'ս, որ սպասում եմ քեզ, որ անսհաման կարոտել եմ: Իմ նավակը, որն այնքան լի է զգացմունքերով, քեզ ընդամենը երեք բառ է բերելու. ՍԻՐՈՒՄ ԵՄ ՔԵԶ... Դու գիտես... Դու կհասկանաս... Ավել ոչինչ էլ պետք չէ...
Լողա', իմ նավա'կ, լողա' դեպի նա,
Տա'ր նրան սրտիս սերը և կարոտը հոգուս,
Գնա', իմ նավա'կ, այստեղ մի' մնա,
Գնա' այնտեղ, որտեղ Նա է քեզ սպասում...
No comments:
Post a Comment