Քամին տարօրինակ մի մեղեդի էր սուլում: Երկար կարմիր զգեստի փեշերն ալիքների նման ծածանվում էին անառակ քամու ձեռքերում: Թեթև, եթերային փեշ, որ արյան նման ծորում էր բարձրահասակ այդ տիկնոջից: Դեմքը ոչինչ չէր արտահայտում: Ոչ գեղեցիկ, բայց հմայիչ այդ դեմքի վրա ոչ մի արտահայտություն չէր նշմարվում: Արնո'տ տիկին, ո'վ ես դու... Ձեռքերը ճերմակ էին, երկար մատները նման էին սառցի կտորների, որ թվում է, թե հիմա կճաքեն: Կանգնած ամայի կամրջի վրա` նրա բարակ մատներում ասես օդից մի գլանակ է հայտնվում, որը դժվարությամբ վառում է և հենվում կամուրջն ամուր գրկած վանդակապատերին: Ծուխը, ճկուն վիշապի պես գալարվելով, սողում էր նրա ամայի երեսն ի վեր ու անէանում լուսնի ափսեի մոտ: Շոկոլադի գույն ունեցող երկար մազերը նրբորեն հյուսված էին և մի կողմից գրկում էին նրա երկար պարանոցը: Լանջաբացվացքն ի ցույց էր դնում կնոջ փոքր կուրծքը, որն անկանոն վեր ու վար էր անում: Պարանոցին ննջում ու ոչ մի արտասովոր բան չէր զգում կարմիր սուտակներով զարդարված ապարանջանը: Ոսկրոտ քթի տակ տեղակայված նեղ շուրթերն անշարժ էին: Միայն երբեմն բոլորվում էին գլանակի շուրջ և կրկին անշարժանում: Աչքերը փակ էին. ասես վախենում էր դրանք բացել: Ուսերը նեղ էին, նուրբ, ինչն այնքան էլ չէր սազում դեմքի կտրուկ դիմագծերի հետ: Բարակ իրանը սեղմված էր կարմիր ատլասե գոտիով, որ տենչում էր փախչել անառակ ու խելագար քամու հետ...Ծածանվում էր կարմիր փեշը... Հոսում էր արյան պես... Վե'րջ, գլանակն էլ սպառվեց: Ու կինը կարծես ուշքի եկավ: Կոպերը դողացին: Ապա բացեց... Նա բացեց իր աչքերն ու վեր նայեց լուսնին... Այդ աչքերը... Ոչ մի գրող չի կարող նկարագրել այդ աչքերը, չնաշխարհիկ, բայց միաժամանակ սարսափելի աչքերը: Լուսնագույն աչքերի մեջ խտացել էին աշխարհի բոլոր զգացմունքները: Բայց հիմա դրանք աղերսող էին, դժբախտ, ատելությամբ լի, բայց միաժամանակ նաև այնքա~ն գեղեցիկ, որ հմայելով կարող են հասցնել խելագարության և սպանել: Բոլոր աստղերը խամրեցին: Երկնքի սև խեժն սկսեց ծորել շրջակա ամեն ինչի վրա` թողնելով միայն լուսնին, կնոջը և կամուրջի այն վանդակապատը, որին կեռերի նման կառչել էին կարմիր զգեստով կնոջ սառած մատները:
Նրա աչքերը նայում էին լուսնին, սակայն լուսին չէին տեսնում: Նա չէր տեսնում ոչինչ: Նրա աչքերում գրված էր մի պատմություն, որ սարսափելի էր այդ աչքերի դատարկության նման: Աչքեր, որ լիքն են հենց այդ դատարկությամբ....որ դատարկվում են զգացմունքների, ապրումների այդ լիությունից...
Կարմիր փեշը շարունակում էր արյան պես իջնել գետնին: Նա նայում էր լուսնին. ասես լուռ երկխոսության մեջ էր մտել նրա հետ և նրան էր տալիս արդեն երկար ժամանակ իրեն տանջող հարցերը: Երեք լուսին... Մեկը երկնակամարում, իսկ մյուս երկուսը` այստեղ` երկրի վրա` նրա դեմքին: Ո'վ ես դու, կարմի'ր տիկին, արնո'տ տիկին: Նա իջեցրեց գլուխը: Այդ ժեստի մեջ այնքան հուսահատություն կար: Քամին սկսեց ցրել նրա երեսի վրայով դանդաղորեն իջնող կաթիլները` դառը, հուսահատ... Ի?նչ ես պատրաստվում անել, կարմիր զգեստով խորհրդավո'ր կին, ո?վ ես դու...
- Ես Հույսն եմ, - շշնջացին նրա սառած շուրթերը:
Սկզբից աջ ոտքը դրեց վանդակապատին, ապա ձախը... Քամին ավելի ուժգնորեն էր ծածանում կարմիր զգեստի երկար փեշը...Փակեց աչքերը... Հիմա միայն մի լուսին կա...այն էլ` երկնքում...
Առավոտ... Լուսաբացին մոռացվում է գիշերը... Արևը նորից վառում է այն, ինչ հանգցրել է գիշերը, ում թունավորել է իր սև խեժով...
No comments:
Post a Comment