Փողոցով քայլում էի և պատահաբար տեսա մի քնքուշ զույգի. թե' արտաքնապես, թե' իրենց բնավորությամբ նրանք այնքա~ն նման էին... Նայում էի նրանց և սիրո բույրը զգում... Նրանք ժպտում էին. աղջիկը գլուխը թեթևակի բարձրացնում էր և նայում տղայի աչքերի մեջ, իսկ տղան նուրբ ժպտում և համբուրում էր նրա ճակատը... Նրանք երջանիկ էին... Շատերը կասեն` ի?նչ է որ. հիմա սիրահարված են, հետո կամուսնանան, երեխաներ կունենան, կսկսեն հասունանալ, մեծանալ և կդառնան առօրյայի մի մասնիկ: Չէ', այդ տիպի զույգերից չէր այս մեկը. նրանց սերն այնկողմնային է, նրա առաջ անզոր են ժամանակն ու տարածությունը: Եվ ես կանգնած եմ նրանց կողքին: Ասես արևի ջերմությունը ծորա վրաս: Լսում եմ նրանց խոսակցությունը. որքա~ն ջերմություն և հարազատություն կա նրանց յուրաքանչյուր բառի մեջ...
Շատերն են նման սեր ուզում: Բայց այստեղ է, որ առաջանում է մի մե~ծ ԲԱՅՑ... Նրանք պայքարել են իրենց երջանկության համար, նրանք հաղթահարել են այն ամենը, ինչը կարող էր ընդհատել նրանց սերը: Նրանք հիմա գիտեն, որ հարաբերությունների ամրության հիմքում հանդուրժողականությունը, անկեղծությունը և ներողամտությունն են ընկած: Նրանք գիտեն, որ դժվարին պահերին հենց նրանք պիտի միմյանց աջակցության ձեռք մեկնեն, որ պետք է համբերեն, այլ ոչ թե թողեն մենակ խնդիրների հետ ու գնան <<նոր սեր>> փնտրելու: Նրանք երջանիկ են... Ու նրանք արժանացել են այդ մեծագույն պարգևին... Սերը չի պահանջում, ոչ, այն տալիս է... Այն տալիս է ջերմություն, ուշադրություն, քնքշանք, կիրք, հոգատարություն, աջակցություն, ապագա, երազանքներ, իրական հեքիաթ, բայց նա չի պահանջում և ուզածը չստանալու դեպքում` հեռանում...

...Իսկ նրանք պարզապես երջանիկ են... Նրանք պարզապես սիրում են իրար...
No comments:
Post a Comment