<<Կարմիր վերնաշապիկով տղան... Ո?վ էր նա... Ինչու? է սիրտս երջանկությունից այսպես արագ խփում>>, - մտածում էր Նանեն ու արագ-արագ պատրաստվում դուրս գալ տանից: Ամբողջ ճանապարհին վերհիշում էր երազը, որն այդքան ջերմացրել էր իրեն: Նանեն հանկարծ հիշեց ամբողջը. նա և մի գեղեցիկ, բարձրահասակ տղա իրար գրկած քայլում էին: Առավոտյան արթնանալով Նանեն շարունակում էր զգալ տղայի իրանն ու նրա կարմիր վերնաշապիկի սառնությունը... Մի րոպե... Աստվա'ծ իմ, ախր երազումս կուրսեցուս եմ տեսել... Ա'յ քեզ բա~ն...- Հիմա կկարդամ ռուսաց լեզվի խմբերի ուսանողների անուն-ազգանունները, և հետո ձեր խմբի դասախոսների հետ կանցնեք ձեզ հատկացված լսարանները, - ասաց փոխդեկանն ու սկսեց թվարկել դասախոսներին և նրանց խմբի երեխաներին: - ....Հարությունյան Նանե', Խաչատրյան Վահե և Գրիգորյան Նարեկ: Ահա', վերջ, կարող եք անցնել ձեր դասին:
<<Նարեկ...>>, - կրկնեց Նանեն իր մտքում: Օրերն անցնում էին արագ, սեպտեմբերն արդեն ավարտվում էր...
- Բարև', - ասաց Նանեն:
- Բարև', - ամաչելով պատասխանեց Նարեկը:
- Ես Նանեն եմ:
- Իսկ ես Նարեկը, շատ հաճելի է:
Նստարանի շուրջ աշխույժ զրույց ծավալվեց: Նանեն ու Նարեկը բացահայտեցին, որ երկուսն էլ գերմաներենի հանդեպ սեր ունեն: Քանի որ Նանեն մի~ քիչ սկսել էր գերմաներեն սովորել, թղթի վրա գրեց իր իմացած ամենալավ բառերը և տվեց Նարեկին: Դրանք էին` խելացի, լավ, բարձրահասակ, նիհար և երիտասարդ բառերը... Հենց այդ բառերից էլ սկսեցին գերմաներենով գրվող հաճոյախոսությունները: Երկուսի սրտում էլ տիեզերական ինչ-որ ուժ էր ծնվում` ձգողական ու ջերմացնող: Դրան հետևեցին նաև համակարգչային դասընթացները, որոնց ընթացքում թեև երկուսն էլ գիտեին առաջադրանքի լուծումը, բայց միշտ իրար էին դիմում` օգնելու պատրվակով:
- Իսկ ի?նչ երաժշտություն ես լսում, - հարցրեց Նանեն իր հետևի նստարանին նստած Նարեկին:
- Հիմնականում ռոք, - կտրուկ պատասխանեց Նարեկը:
<<Ռո?ք... Երբեք չէի մտածի, նա այնքան հանգիստ մարդ է երևում>>, - մտածեց Նանեն և շրջվեց դեպի գրատախտակը, որի մոտ ռուսաց լեզվի դասախոսը ինչ-որ բան էր բացատրում, որն ինքն անգիր գիտեր:
- Եկե'ք էլ. հսացեներով փոխանակվենք, - հանկարծ առաջարկեց Նարեկը:
Նանեն և իր նստարանակիցները համաձայնեցին: Հանկարծ Նարեկի ընկերներից մեկը տեսավ գերմաներեն նամակը, որը Նարեկն անմիջապես թղթապանակի մեջ թաքցրեց: Դասի ավարտին Նանեն անհամբեր սպասում էր, թե երբ պիտի իրենց մեծ ու աշխույժ խմբով գնան կանգառ, մի խումբ, որի մեջ էր լինելու նաև Նարեկը:
- Նանե', կներե'ս ինձ, - ասաց Նարեկն ու շտապ դուրս եկավ լսարանից...
Նանեն չէր հասկանում, թե ինչ պատահեց տղային: Կանգառ բարձրացող խմբի մեջ էլ նա չկար: <<Տեսնես ի?նչ եղավ նրան>>: Տուն գնալու ճանապարհին Նանեն որոշեց իր էլ. փոստը ստուգել. մեկ նոր նամակ: <<Ների'ր ինձ, Նանե', ես պարզապես չէի կառավարում իրավիճակը... Եթե կարողանաս, ների'ր ինձ>>: Այս տղային ի?նչ եղավ: Նանեն միանգամից վերցրեց հեռախոսն ու զանգահարեց իր մտերիմ ընկերներից մեկին.
- Ինձ շատ շտապ Նարեկի հեռախոսահամարն է հարկավոր, կարո?ղ եք գտնել:
Հինգ րոպե հետո նա հավաքում էր Նարեկի համարը...
- Ալո', Նարե?կ... Նանեն է: Ների'ր, որ անհանգստացնում եմ, պարզապես փոստս ստուգեցի և այնտեղ քեզնից տարօրինակ նամակ կար... Ինչի? համար էիր ներողություն խնդրում:
- Չէ~, պարզապես... Տե'ս, արդյունքում համարդ ունեցա...
Այսպես սկսվեց նրանց պատմությունը... Մի քանի օր հետո, երբ երեք հարյուրից ավել նամակներ էին գրվել, Նարեկն արտահայտեց իր զգացմունքները... Նանեն, ով ձևական ծանրությունը տանել չէր կարողանում, պատասխանեց նրա զգացմունքներին... Սկզբում նրանք ամաչում էին անգամ իրար կողք կանգնել, բայց հետո... Անշուշտ, շատ վեճեր և տարաձայնություններ ծնվեցին և հարթվեցին, բայց երկու անծանոթ հոգիներ դարձան անբաժանելի... Երկու լրիվ տարբեր մարդիկ այդուհետ միասին էին շնչում և դարձան իրար շատ նման և հարազատ... Այսօր նրանք միասին են, նրանք իրար են պատկանում, վստահում են և հավատում... Վաղը նրանց է պատկանում... Սեր... Նրանց անունն է դա... Նանե ու Նարեկ... Նրանք արդեն վերնագրել են իրենց հեքիաթը: Ամեն հեքիաթում էլ ճգնաժամեր լինում են, սակայն ամեն ճգնաժամ իր դասն է տալիս, սովորեցնում գնահատել այն, ինչ ունեն... Եվ որքան էլ ժամանակ անցնի, ինչ էլ փոխվի, ինչ դժվարություն էլ առաջանա, նրանք իրար ունեն... Մի?թե այդքանը բավարար չէ շնորհակալ լինելուն կյանքին... Չէ? որ կա այն միակը, ում ժպիտն արդեն իսկ բավական է, որպեսզի թախիծն անդարձ կորչի, ում համար անակնկալ անելը միայն մեծ բավականություն է... Նրանք սիրեցին իրար` լինելով տարբեր մարդիկ, իսկ հիմա նրանք ձուլվել են, դարձել մեկ ամբողջություն...Վաղը նրանց է պատկանում, նրանց սիրուն... Նրանք սիրում են իրար ու շատ... Եվ այդքանը բավարար է...
No comments:
Post a Comment